Ճաշակեցինք և' սեր, և' տառապանք, և' սուգ,
Ինձ հոգնեցրին արդեն օրերը լայն ու նեղ,
Ինձ հոգնեցրին արդեն մեղավոր ու անմեղ,
Ինձ հոգնեցրին արդեն տխրությունն այս անծայր,
Եվ կարոտներն այս խեղճ ինձ հոգնեցրին արդեն,
Բաց քո կեղևը ծառ, ինձ առ կեղևիդ մեջ,
Առ ինձ կեղևեիդ մեջ ես կփակվեմ քո մեջ...
Ինձ առ կեղևիդ մեջ, այս անծաղիկ դարում,
Ես կփակվեմ քո մեձ որպես փոքրիկ գարուն,
Որպես թաքուն թախիծ, տերևներիդ խորքում,
Ես կփայլեմ տխուր ու կմտնեմ խոր քուն,
Ու թե հողմերը գան որ ինձ խլեն քեզնից,
Ես կարթնանամ իմ ծառ կորոտանք մեկից,
Ես ճկվեմ քեզ հետ, ես կձգվեմ քեզ հետ,
Ու հողմերի ձեռքից ես կփրկվեմ քեզ հետ,
Ես կփրկվեմ քեզ հետ, ես կփրկվեմ քեզ հետ,
Ու մի թաքուն գիշեր, երբ բոլորը քնեն,
Ես քեզ` կախարդական բառեր կկրկնեմ,
Կելնոնք կամաց-կամաց, կերթանք թաքուն-թաքուն,
Ու քնի մեջ նրան կդարձնենք անքուն...
Նրա երազի մեջ կախարդական մի ծառ,
Մարդկային ձև կառնի կշնչենք կամաց~,
Եվ մարդկային լեզվով, որպես լեհենդ պայծառ,
Կբարբառի նրան անհայտ կորած մի սեր,
Ու մի անհուն կարոտ, ու մի անհուն կարոտ.....
